مقایسه اثر بخشی زوج درمانی به شیوه پربارسازی رابطه و رویکرد مک مستر در افزایش همبستگی – انعطاف پذیری زوج‌ها

سابقه و هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر رویکرد پربار سازی رابطه و رویکرد مک مستر در بهبود همبستگی- انعطاف پذیری در بین همسران انجام شد. روش بررسی: نمونه آماری، از بین 60 زوج  داوطلب برای شرکت در این پژوهش، 24زوج به صورت تصادفی انتخاب شدند و دوباره به شکل تصادفی به دو گروه آزمایش،روانی – آموزشی (8 مرد و 8 زن)، مک مستر (8 مرد و 8 زن) و گروه کنترل (8 و 8 زن ) سازمان دهی شدند. هر یک از گروه­های آزمایش به طور جداگانه در 10 جلسه در طی سه ماه، بر اساس رویکرد پربارسازی رابطه همسران و رویکرد مک مستر آموزش داده شدند. آزمودنی­ها و گروه کنترل در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری از طریق پرسشنامه همبستگی – انعطاف پذیری  مورد ارزیابی قرار گرفتند. در این پژوهش برای تحلیل یافته ها از روش آماری کای­دو استفاده شد. یافته­ها: نتایج بدست آمده در این پژوهش نشان می­دهد رویکردهای روانی – آموزشی غنی سازی روابط همسران و رویکرد مک مستر در مقایسه با گروه کنترل  در بهبود همبستگی و انعطاف پذیری آزمودنی­ها تاثیر معنی­داری نداشتند (05/0<p). نتیجه­گیری: همبستگی و انعطاف پذیری در بین همسران دریک پیوستار خطی دیده می­شوند  که نقاط مرکزی روابط سالم را نشان      می­دهند. همبستگی نشان دهنده درجه وابستگی و استقلال در بین همسران و انعطاف پذیری، توانایی سیستم زناشویی به تغییر پذیری موثر در برابر استرس و تغییرات محیطی تلقی می­شود. در این پژوهش دو رویکرد روانی –آموزشی و مک مستر در سوق دادن آزمونی­ها در منطقه سالم همبستگی – انعطاف پذیری موفق نبودند.